Het licht van een schemerige herfstmiddag valt zachtjes op de wand waar Ina van Zyl (1971, Ceres, Zuid-Afrika) haar werk heeft opgehangen. De ogen moeten even wennen aan de omgeving. Het geschilderde onderwerp lijkt gevangen in het doek, totdat Ina een werk van de muur haalt en er meer licht op valt. Het bekijken van haar werk vraagt aandacht, soms roept het een ongemakkelijk gevoel op. Het legt daardoor contact met de zoekende blik van de kijker.
